ATATÜRK VE ÇOCUK SEVGİSİ

         Cumhuriyet döneminin bu yeni aile tipini oluşturan anne babalar, çocuk eğitimiyle ilgili bu geleneksel uygulamaları altüst etmiştir. Artık çocuk ilk kez kendiliğinden gelişimi içinde sevilmeye başlıyordu. Geleneksel eğitimin çocuğa güvensizlikle bakan anlayış yerini yavaş yavaş çocuğa güvenmeye bırakıyordu. Anne ve babalar çocuk eğitiminde izleyecekleri yolu gösteren bir lidere ATATÜRK’e sahiptirler. Hem sözleri hem de davranışları ile Cumhuriyet dönemi ailelerine örnek bir davranış sergileyen ATATÜRK’e göre çocuk eğitimi, ana kucağından en yüksek eğitim ocaklarına kadar her yerde, her zaman üzerinde önemle durulmalıdır.

         
          ATATÜRK’ün çocuklara yaklaşımı Avrupalı pedagogların görüşleri doğrultusunda olmuş, çocukları bir büyük insan olarak kabul etmiştir. Çocuklarla konuşmalarında onlara yaşlarının diliyle hitap ederken aynı zamanda onların his, istek ve düşüncelerini de göz önünde tutmuştur. Çocukların yanında içlerinden geldiği gibi konuşmalarına ve davranmalarına izin veren ATATÜRK bu davranışını arkadaşlarına şu şekilde ifade etmiştir: “Bugün bir hiç gibi gördüğün bu çocuk belki de yarının en büyük kahramanıdır. Onun için her kim olursa olsun, istediği şekilde konuşmakta serbesttir. Çocukları serbestçe konuşmaya, düşündüklerini, duyduklarını olduğu gibi ifade etmeye teşvik etmelidir, böylece hem hatalarını düzeltmeye imkan bulunur, hem de  ileride yalancı ve ikiyüzlü olmalarının önüne geçilmiş olur. Kısacası çocuklarımızı artık, düşüncelerini hiç çekinmeden açıkça ifade etmeye, içten inandıklarını savunmaya, buna karşılık da başkalarının samimi düşüncelerine saygı duymaya alıştırmalıyız.” Gerçekten de çocukların ATATÜRK’ün karşısında hiç çekinmeden, sıkılmadan içlerinden geldiği gibi konuştuklarını görmekteyiz.

         
             ATATÜRK çocuğu olmamasına rağmen; çocukları o kadar çok sevmiştir ki onlara, dünyanın ilk ve tek resmi Çocuk Bayramını   (23  Nisan  Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı) armağan etmiştir. TBMM’nin açılışının birinci yıldönümünde Meclis çıkardığı bir yasa ile bu günü Çocuk Bayramı olarak ilan etmiştir. 1929 yılında bu tarih, Çocuk Haftası’nın da başlangıcı olarak kabul edildi. 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı, uzun yıllardan beri uluslararası kutlanan dünyanın tek çocuk bayramıdır.  

                  
         Atatürk’ün  çocuklarla  ilgili  anılarına  bir  göz  atalım.

         
         15 Mayıs 1922  günü  Ankara’da  İzmir’in  işgalini  kınamak  için  bir  İzmir  gecesi  düzenlenmişti.

         
         Millet  bahçesinin  ortasında  ahşap  tiyatro  binasında  muallim  mektebi  öğrencileri  ve  gençlerin  katılımı  ile  bir  piyes oynanır. Tiyatro  salonu  ağzına  kadar  dolmuştur.  Gazi  Mustafa  Kemal  Paşa  da  gelip  ön  sırada  teklif  edilen  yere  değil  halkın  ortasında  bir  yere  oturur, öğretmen  Enver  Behnan  (Şapolya)  Bey’de  suflörlük  yapıyordu. Piyes  Vasıf  (Çınar)  Bey’in  Mustafa  Kemal  Paşa’nın  katılmasına  teşekkürleriyle  ve  Cumhurbaşkanlığı  Bandosu  tarafından  İstiklal  Marşı’nın  çalınmasıyla  başladı. İzmir  Yurdu  Marşı’nı  lise  öğrencileri  okudu.

         
         Hakimiyet-i  Milliye  Gazetesi’nde  muhabir  İzzet  Ulvi  Bey’in  altı  yaşındaki  oğlu  Gültekin’e  sıra  geldi.  Sahneye  onu  Enver  Behnan  Bey  getirdi.  Gültekin, babasının  yazmış  olduğu  ‘HINÇ’  şiirini  okudu.

         
         Gültekin  o  kadar  güzel, o  kadar  canlı  söyledi  ki, bütün  salonun  ısrarıyla  şiiri  bir  daha  okudu.

         
         Gültekin’in  bu  heyecanlı  şiiri  o  kadar  çok  alkışlandı  ki  sanki  sahne  yıkılacak  gibi  oldu, Mustafa  Kemal  çok  heyecanlanmış, duygulanmıştı.  Yanındakiler  o  derin  bakışla  gözlerinde  iki  damla  yaşın  biriktiğini  gördüler.

         
         Vatanın  üzüntüsünü  dile  getiren  çocuk  dünyanın  en  metin  ruhlu  çelik  imanlı  bu  büyük  kumandanını  ağlatmıştı.

Gece  bittiği  zaman  Mustafa  Kemal  Gültekin’i  yanına  çağırarak   sevdi.  Sonra  dayanamadı  kendisine  bir  Mısırlı  Prenses  tarafından  hediye  edilmiş  kullanmakta  olduğu  saati  hediye  etti. Başka bir anı ise;

       
         Tarsus’a  giderken  esnaf  cemiyetleri, istasyondan  şehre  kadar, arka  arkaya  kurban  kesip  duruyorlardı.  Gazi  her  kurban  kesildikçe  kafasını  öteki  tarafa  çevirmektedir.  Latife  Hanım  bir  aralık  “Ne  oluyorsunuz?”  der. O’da  “Hiç  kurbana  bakamam.”  diyordu.

         
         Konya’dayken  Kız Öğretmen Okulu’nda bir piyes oynadılar.  Kızlar  Hilal-i ahmere  (Kızılay)  ait  bir  piyesi  temsil  ediyorlardı. Oyunda, savaştan  sakat  dönen  bir  delikanlı, soylu  bir  duygu  ile  nişanlı  olduğu  kıza  nişan yüzüğünü  geri  verirken  kız  da, aynı  temiz  duygu  ile  bunu  reddeder.  Bu  sahne  karşısında  Gazi  mendilini  çıkarmış  gizlice  gözlerindeki  yaşları siliyordu.  Latife  Hanım  gülerek  “Oh  ya,  kızlarımız  seni  nihayet  ağlattılar  ya!”  diyordu.

Bir  başka  anıyı  da  Samsun’dan  aktaralım;

         
         
              Samsun’da  ilkokul  öğrencisi  olan  bir  çocuktan  Çankaya’ya  şöyle  bir  mektup  gelir.  

                                                                                              Samsun:  14.12.1930

         
         Çok  Sevgili  Gazi  Babama,

         
         Yurdumuzu  şenlendiren, benliğimizi  koruyan  büyük  kumandanın  mübarek  yüzünü  görmek  için  bütün  Türk  yavrularının  kalbinin  çarptığını  çok  yakından  bilirsiniz, değil  mi?  İşte  bir  küçük  yavrunuz  olan  ben  de  bir  gün  olur  elbette  sizi  görürüm  diye  düşünüyordum.  Bu  düşüncelerin  gün  geçtikçe  artıyor, kalbimde  yanan  ateş  yakıyordu.  Bir  gün  vücudumda  hafif  bir  kırgınlık  duydum, yatağa  yattım.  Tam  15 gün  hastalandım.  Ümidim  kesilmişti.  Bir  gün  Samsun’a  geleceğinizi  haber  verdiler, dünyalar  kadar  sevindim.  Ne  iyi  ben  de  Gazi  Babamı  göreceğim  diyordum.  Fakat  yataktan  kalkamıyordum.  O  kadar  üzülüyordum  ki, Samsun’a  geldiğini  öğrendiğim  dakika  kendimde  iyiliğe  doğru  bir  hal  gördüm.  Bunun  sizin  muhabbetinizden  geldiğine  inanarak  “Allahım  dedim, eğer  ben  de  yataktan  kalkar  ve  iyi  olursam  dünyada  yegane  malım  olan  sevgili  tayımı  Aziz  Babama  armağan  edeceğim.”  dedim.  Ve  günden  güne  iyileşerek  büsbütün  ayağa  kalktım.  Mektebime  devama  başladım.  Şimdi  bu  adağı  yerine  getiriyorum.  Bir  küçük  yavrunuzun  candan  kopan, gönlünden  gelen bir  hediyesini kabul  etmenizi  rica eder,ellerinizden öperim Sevgili Gazi. 

                 
                 
                Samsun  İnönü  Mektebi  5.ci  sınıf  talebesinden  23 numaralı  Bahri

Atatürk, gözleri  dolmuş, tebessüm  etmişti.  Genel  Sekreterine  şu  emri  verdi: 

         
       
        “Samsun  Valisi’ne  bir  yazı  gönderin.  Çocuğun  hakkımdaki  duygularına  ve  armağanına  teşekkür  ettiğimi  bu  değerli  hediyesini  yine  kendisine  bağışladığımı  bildirin.  Vali, çocuğun  babasına  bunu  bizzat  bildirsinler.”

       
           Samsun  Valiliği’ne  gereken  yazıldı. Bahri’ye  de  böylece  teşekkür  edildi.

        

         
         Son  anı  ise, İzmir’den;

Atatürk,  12 Nisan 1934  akşamı, İzmir’de  İzmir  Palas  Salonlarında  Hakimiyeti  Milliye  Okulu  fakir  çocukları  menfaatine  verilen  baloyu  şereflendirirler.  Öğrencilerden  Ali  isminde  bir  çocuk  ortaya  gelir, fakat  heyecandan  bocalar, konuşamaz  derken  küçük  Ali  coşar  kendinden  geçer.  Kollarını  ona  doğru  uzatarak  içten  gelen  bir  sesle:

         
         - Senin  ismini  andıkça, senin  resmine  baktıkça, seni  karşımda  görünce  damarlarında  bir  şeylerin  kaynadığını  duyuyorum.. ah!  seni  doya  doya  öpmek  istiyorum!  diye  haykırır  o  zaman  O  da  kollarını  açar, 

         
         “Öyle  ise  gel  öp.”  der.  Ali  koşar, boynuna  atılır. Diğer  çocuklar  dururlar  mı?

         
         “Biz  de, biz  de”  diye  bağrışarak  koştular.  Kucağına  atıldılar.  Öptüler, öptüler.  Heyecandan, sevinçten  herkes  ağlar.  Yaverler, Paşalar, Vali, hatta  kendisi  de..

         
          Evet.  Yaptığı  harplerin  heyecanı, kazandığı  zaferlerin  sevinci  belki  onu  ağlatmamıştır.  Fakat  bir  avuç  Türk  yavrusunun  içten  gelen  coşkunluğu  onu  sarsmış, heyecanlandırmıştı. Gözlerine  dolan  yaşları  zaptetmek  için  dudaklarını  ısırdı.  Sonra  heyecandan, titreyen  bir  sesle  yanındakilere  dönerek:  “İŞTE  BENİM  NESLİM, BUNLAR”  dedi.