UYU ÜLKEM SON SÖZLERİMİZDİR MIRILDANDIK

Oysa yaşam hiç bir zaman geriye akmıyor.
Hangi biçimde olursa olsun hep ileri, hep ileri bir koşulu var yaşamın.
Bir kusmuk hali gibi bıkkınlık olabiliyor insani yanında adem oğlunun.
Geçici kerteleri bunlar.

Kim yaşama dur deme gücünü kendinde bulabilir?

Kim?

Varmı buna kudretini sınayacak biri?

Oysa geçmişe bakın kimler geldi kimler geçti bu topraklardan.

Tıpkısıda Ahmet Arif'in dediği gibi ; " Beşikler vermişim Nuh'a / Salıncaklar hamaklar/ Havva anan dünkü çocuk sayılır"...

Kim dur diye bilir zamana?

Tanrılar mı?
Yoksa krallar mı

Tanrı kendini zamanın akışında sınamıyormu insan duyusunda?

Kralların hangisi kaldı en yücesinden dört kıtanın burçlarında sancaklarını diken?

Demekki aslolan insandır.
İnsan kendine sahip oldukça yaşamın engellerini aşmadı mı?

Şimdi çırpınıp insanlık adına and içenlerle insanlığı yok etmek  için birilerine kayıt olanların savaşı devam etmiyor mu?

İşte seçenek burada...
Ya insan olmak ,yada insan olmamaya direnen yaşam biçimine adananların yanıda olmak...

Başka ne diyilebilir ki lafı uzatarak?
Ya dama olmak yada yok olmak...

Hangisi?